Fadiga vana
di Costantino Longu

S’ annu passadu, unu ‘e cuddos tales
chi tenen a s’ incunza simpatia,
de trigu in su mes’ ‘e Sant’ Andria
nd’ at semenadu deghe quintales.

L’ at bene tribagliadu senz’ ingannu,
nd’ aiat contivizu e oriolu,
ma de trigu bi fit su suo solu
in mesu de su campu mannu mannu.

Fit isperansiosu e persuasu
chi sa fadiga no esseret vana,
sa terra bona fit ca fit luzana
e già vintichimb’ annos fit in pasu.

Zappittadu si l’ at bene in zennarzu,
creschidu non bi nd’ at de carravore;
che ala ‘e corbu fit su pighidore,
pariat in beranu unu cannarzu.

Cappelli fidi, de sos menzus trigos,
de sede carcu e risti nieddu,
andare bi podiat su canisteddu
comente naraian sos antigos.

Un’ ispiga pro gustu l’ at collida,
iscreviada si l’ at in sa manu;
su ranu fidi che melaeranu
de razza ona cand’ est prus cumprida.

Troppu cuntentu fit de sa faina,
ma cando de messare fit in mutta
de fogu sa cussorza s’ est allutta
reduindela a una chisina.

Atteros tempos a su idatone
l’ usaian su massimu rispettu,
como li zaccan fogu pro dispettu
ca braman solu sa distruzione.