A su primu ispuntare de su die
di Padre Luca Cubeddu

A su primu ispuntare de su die,
cando su chelu restat pius serenu,
cando su russignolu rie rie
allegru cantat in su litu amenu,
a mie tando s'apparet a mie,
chi fia de amargura totu pienu,
ninfa mi paret, humana no este,
zinta de rajos et lughe zeleste.

Mai figura dai Apelles pinta
podiat esser tantu vivamente:
a trizza isolta et de fiores zinta,
de varios colores trasparente,
comente essire da una nue finta
de notte in su teatru risplendente
bidimus calchi dea in form'humana,
siat Giunone, Venus o Diana.

Connoschesi s'amabile matrona
a su trattu divinu esser diosa,
pariat una musa d’Elicona,
Urania cantende deleittosa;
nesit: «Ajosu a mie suave sona,
te' sa lira sonante armoniosa
chi su matessi Apollo soberanu
non si disdignat de portar'in manu».

Custa fit a finissimu trabagliu
de marsiliu et d'ebanu formada,
giogu de madrepellas tot'a intagliu
in sas doradas cordas pius brigliàda,
ma in tantos primores pius abbagliu
fìt sa manu de Urania chi l'hat dada;
et s'est sa lira in se gai pressiosa
risaltat pius in manos de una diosa.

A su ider d'Urania s'ermosura
cun s'amabile tratt'et cortesia
disapparit de mente ogni tristura,
torrat su coro a s'antiga allegria,
torrat su briu et fuit sa paura,
si ravvivat s'allegra fantasia
pro zelebrare cun allegru cantu
ninfa chi a sas musas piaghet tantu.

Tando cantesi de custa manera
allegramente pesende sa oghe.
M'iscultat sa marittima rivera
de Sardigna, ca Urania est inoghe,
Giove toccante in sa zelest'isfera
mi cumandat chi ria, cante et gioghe
cun sa corona et fiores in testa
et fatta pro Elisa pomp'et festa.

Pro Elisa ch'est rara in sa marina,
tormentu de sos coros et fiama,
bella che rosa in mesu de s'ispina
ermosa fìza d'un'ermosa mama,
honesta che Penelope divina,
in s'historia grega honor'et fama
chi paret esser tirada a pinzellu,
anima bella ind'unu corpus bellu!

Cando naschesit custa verginella
sas deas disputesint inter pare
però pius de totu Venus bella;
chi fìt sua cheriat affìrmare
nende: «Si custa brillat che una istella,
chi cun sa vista faghet incantare,
bellas deas, tenide passienzia,
si brillat che una istella est cosa mia.

S'hat coll'et pettus de fin'alabastru
et si l'ident sas venas che violetta,
trabagliu raru de su mezus mastru,
maraviglias de s'arte pius perfetta,
non si antet in chelu nisciun'astru
ne soles, ne istellas nen planeta
chi l'hapat sos primores influidu
prit'est opera mia et de Cupidu.

S'in cara est rubicunda et delicada
chi alanzat ogni rosa et ogni fiore,
si in sas massiddas sa rosa incarnada
confundet cun sos lizos su candore,
si girat amorosa una mirada
paret chi siat su matess’amore,
ermosas deas, bos pedo perdonu,
si binchet a sa rosa est meu su donu.

In sas laras vermiglias et grassiosas,
chi parent de zinabru americanu,
non sunt laras ca sunt duas rosas
friscas, amenas in continu eranu:
si causant imbidia a sas diosas,
prite d'unu colore sobrumanu,
bellas deas, tenide passienzia,
s'est rosa o s'est zinabru est cosa mia».

Minerva indispettida a sa presenzia
de sa superba Venus tant'offesa,
nesit sa dea de sa sapienzia:
«Tue l'has dad'in donu sa bellesa,
sa bellesa non tenet sussistenzia,
su tempus la destruit cun fieresa:
durat in birdes annos et minore
ma de pustis s'allizat che unu fiore.

Eo in belles'esterna non mi paro
ch'est donu meda fragile et mortale,
eo sa sapienzia l'imparo,
ornamentu de s'anim'immortale,
eo sas artes nobiles amparo,
sa sienzia est arte liberale;
Venus bella, no intres in porfia,
pius l'hapo dad'eo pro essere mia.

Da' me fìnesa de intendimentu
vantat cun d'un'ispiritu brillante,
da' me un'ammirabile talentu
ch'apprendet ogni cosa ind'un'istante;
discursu in sos faeddos sempr'attentu,
senza nd'iscappar'unu dissonante,
briu, talentu, trattu, cortesia;
Venus, perdona, tot'est cosa mia.

Bàntadi chi l'has dadu s'ermosura,
cun custa, Venus bella, ti consola,
ma si legget o format iscriptura
lu devet a sa mia illustr'iscola,
et s'in seda disignat sa figura
d'unu buscu et d'un'ae rara et sola,
si reccamat. si legget o s'iscrie',
Venus bella, non devet nient'a tie».

Mentres cantâna sos donos issoro
sas deas ch'a Elisa hant cumpartidu
toccao sos sonantes filos de oro
de sa tinnula lira cun su didu;
miro a Elisa et pius m'innamoro,
ch'hat bellesa et talentu impar'unidu,
gai de tantas grassias risplendente
triunfat ogni coro et ogni mente.

Ma sa bellesa est de unu fort'incantu
ca est de Venus donu singulare,
sos donos de Minerva aterettantu
l'arricchint de pius forza pro abbigliare
et eo estru ne versos hapo cantu .
issa meritat pro la zelebrare;
caglio pro cussu et lasso de atturdidu
sa lira ind'unu pinu altu et fozidu.