Isetande sa die 'e sos ammentos
di Antonio Piras

Isetande sa die ‘e sos ammentos (1)
cadatantu lis fato sa visìta
a cuddos chi su samben e sa tita
m’an intregadu e m’an allevadu,
e sas carres an, como, riparadu
a tesu dae fritu, abba e bentos.

Oe puru los chirco in sos umbraghes
ue sos giompresis, tentande sa morte,
annaigados da su ‘entu forte,
murmutande, costoin sos corpos fritos;
rajos solianos lenin sos atitos
in cussu regnu ‘e gosos e de paghes.

Frores a màtulos, lughes de chera
mudan cuddas domitas marmuradas,
totucantas che isprigu illughidadas
da sos istrintos (sos chi si nd’ammentan!);
rughes a cussas tumbas las imprentan:
signales de una mezus caminera.

Una tzitade manna, populada,
chi no’ timet su “calu demograficu”.
In aumentu semper est su traficu,
po miminare no’ b’at meighina,
Comente narat sa lege divina,
“Totu depen leare cuss’istrada!”

E in s’oscuridade ‘e su seranu
semper illuminada est sa tzitade
cun insignas de paghe e amistade!
No’ s’intendet ne muida ne sonu!
Tra totucantos regnat su perdonu
comente nat s’ispiritu cristianu.!

Po mi torrare s’animu serenu
oe puru che soe recuidu.
Da s’umana tzitade mi so’ fuidu,
da sas peleas de dogni zenia,
da sas farrancas de sa gelosia
chi paret chi no’ ponzat pè in frenu.

A mala gana lasso cuddos mios.
Reposade in paghe sempiterna!
E lis intono una “Rechiameterna”
prim’e torrare in mes’a sos bios!

Iscanu, s'annu 2007

(1) Il giorno dei morti (2 novembre)