Santuaini

Santuaini dulche
de memòrias e de mustu.
Festas de ammentos
e pagh’ ‘e cuntierras.
Sonat a totta fua
sa campana ‘e sos padres.
Palumbas nidas che nie
marettan immadonadas
in conca ‘e monzas
in andàina eretta.
Arrejonat sa tìnnida
de su frailarzu
cun ischintiddas rujas de attarzu.
Battu mùrina in drommischida
in su muru burdu.
Chìrriu ‘e sole isganadu.
Carrera eremerada.
Dae sos ojos
si che fuin palattos,
furcas de antennas,
mundos intonchinados de lama,
iscàtulas de ferru
pro piantos de sàmbene
e abusos chena fine
de ómines ferinos.

Unu corvu arròdiat
in sas coberturas de s’éremu.
Onz’àrvure at presse
de leare sonnu.
In sos giardinos tappetos de fozas.
Non m’istracco ‘e iscultare
su cuncordu lébiu
chi gallizat in s’aera.

Ottobre

Ottobre dolce
di memorie e di mosto.
Trionfi di ricordi
e pace di contrasti.
Suona spedita
la piccola campana dei frati.
Colombe bianche come neve
ondeggiano inamidate
su teste di monache
in fila indiana.
Dialoga il tintinnio
del fabbro
con rosse scintille d’acciaio.
Gatto nero in dormiveglia
sul muretto a secco.
Spicchio di sole svogliato.
Strada deserta.
Dagli occhi
scompaiono palazzi,
forche di antenne,
universi contorti di lamiera,
scatole di ferro
per lutti di sangue
e violenze perpetue
di uomini-lupo.

Un corvo volteggia
sui tetti dell’eremo.
Ogni albero pulsa fretta
di cadere in letargo.
Nei giardini tappeti di foglie.
Non mi stanco di ascoltare
l’armonia sommessa
che fluttua nel cielo.

Vincenzo Mura