Sona Campana
di Minnia Pani

Sona campana, sona, ses sonende
a cussas’ allegrias aurtidas
chi de prata lughentes fin bestidas
bramadas de isperas e disizos
iseniadas da-e sos fastizos
e avrèschidas giaras isparghende.

Sona campana, sona, ses sonende
a totu sos chi sun(u) laribiancos
bucas fresadas rizil’ in fiancos
chentza ‘ider pane e ne aunzu
làstimos a tùnciu e a murrunzu
chircan mezoru elemosinende.

Sona campana, sona, ses sonende
a sos disizos de sa zente anzena
mìndigos non sun de die serena
ma istan catziende a oretu
s’ intragna tando tremat de apretu
in coro s’ amargur’ istat creschende.

Sona campana, sona, ses sonende
a sa barcas in undas minetadas
cun puntellos in sas caminadas
isetende sas dies benidoras
e contende sas dies e sas oras
non sones cuss’ispera agonizende.

Sona campana, sona, ses sonende
in su giògulu de sos ammentos
malas upas istudan sos chimentos
ma in chelu sos isteddos lampizan
sa note cun sa luna chi los bizan
incue sas iperas sun paschende.

Sona campana, sona, ses sonende
inue naschen sos mezus disizos
frutos de amistade e de assimizos
de ispijos sempre pintos de incantu
ricamados caminos cun su mantu
de aficos lugores isbrotende.

Sona campana, sona, ses sonende.


Segundu premiu Ittireddu 2010