Teraccas anzenas
de SalvatoreMurgia

De cantas nd’apo fatu poesias
a dogni atretzu c’apo manizadu,
a carru, tzapu, giuale e aradu,
in totu sas insoro movitias:
a bois, agalladas manos mias
manc’unu versu mai apo cantadu.

Non bos’apo cantadu né iscritu
né fatu in versos perunu arrejonu.
Oe, pentidu bos pedo perdonu
chi mi lu cuntzededas in apitu:
ca totugantu ostru est su meritu
de su pagu chi deo so padronu.

Bois, a da chi etaimis laore
beranile faghizis in beranu,
e in atunzu ponizis su ranu
in sos surcos, misciadu a su suore,
invocande s’Eternu Criadore
de bi ponner sa sua santa manu.

In triulas, a da chi sas ispigas
fun prontas a messare, ‘e bona lena
cun farche acuta intrazis in iscena
a fagher de mannugros mannas rigas.
Però, s’incunza ‘e sas bostras fadigas
finian bortas meda, in manu anzena.

Die e note in fainas, mai istraccas
sempre a sa mente dadu azis ascurtu.
Sena contu est su late c’azis murtu
dae titas d’erbeghes e de accas.
Ma, ca sezis de àtere teraccas
su late, a domo ‘e sos meres ch’est curtu.

Como pius che mai a sa etzesa
finas si sezis tortas diventadas,
mi bisonzan sas bostras zoronadas
pro poder nessi pane aer in mesa:
e narrer cun orgogliu e fieresa
custu est su fruttu ‘e sas manos agalladas.

S’omine chi ‘e sentidos est profundu
at fatu meravizas infinidas,
ma si ois non fuzis esistidas
nudda ch’aiat apidu in su mundu.

Tertzu premiu in su Cuncursu de poesia sarda “Antoni Piludu” de Iscanu XIX editzione – Annu 2012