Torrende a su coile
di Mario Nurchis

E benit sero cun intrinu murru
ch’est venadu de ruju chena neghe;
meda in altu nde pigat (a) s’isturru
e pius in basciu isconchinat s’arveghe.

Su ‘olu de sos puzones in chelu
furriende e morighende a una ‘oghe
ti naran (a) sempre chi no’ est beru
chi fadiga e disgrascia sun inoghe;

e disignos e ricamos ancora
sas alas nieddas faghen (e) riende,
ma cando sa die at s’ultim’ora
calcunu at (a) s’oju pianghende,

ca non s’est accontzada cussa cosa
e non torrat a paghe su lamentu,
ca punzu o manu armad’e rosa
non poten asseliare su turmentu.

Cane fidele s’ama at ordinadu
e nd’est torrende cun sa coa dereta
afac’a su padronu tribuladu
chi ogni ‘orta chi andat (a) l’aisetat.

E s’atopan umpare totos duos
sighende s’unda calda e lanosa
chi passat supra crastos (o) e ruos,
bona e bianca, umile e prejiosa.

Una man’in busciaca e una cantone,
su fuste accoddu e ingrusciada sa conca
su piantu como infundet (e) su’entone
e comintzat su frusciu de sa tonca.

Un’atera die si ch’est andada
e s’aidu serrat como su pastore
daghi tota sa roba nd’est bintrada
e s’ora nd’at furadu su laore.

Unu bicul’e pane cun su lardu
mastigat (a) cun unu ticu ‘e ‘inu
e a bolu a su cane licardu
mata ‘e pane li deghet (e), mischinu.

A ojos abertos como si che corcat
assentende sa paza ‘e su pinnetu,
e pensende a sa die chi li tocat
de cor’a Deus faeddat in segretu.