Tue ses sa tempesta
di Larentu Pusceddu

Est ca non resesso a prangher
chi juco arrennegu in su coro
e custu fele m'ochiet.
Ite diffitzile cosa ch'est amare!
E tue non ti abizas
chi ses sa morte mia.
Ti carigno e mi lassas,
ses fritta si t'abratzo
e dormis indifferente
a su disizu meu.
Pensamentos,
che nieddas mariposas
caminan, bolan e fuin
in sa mente mia
ca su dubiu m' angustiat.
So presoneri tuo eternamente?
Non bido jacas abertas
e si bi sun non poto colare
ca travas mi ligan a tie.
Ses cadena chi mai si truncat,
ses fune chi nemos istratzat,
mancu su bentu fuliosu
su chi batit amore nou
passizeru che nue in su Eranu.
Tue ses sa tempesta
chi at distruidu sa binza,
su laore, sa pache e sa dignidade mia
chi umilias de continu
che mere su peus iscrau.

(Mentzione d'onore - Bonorba 1981)