Sa notte
di Costantino Longu

Finid'in terra est dogni movimentu,
dognun'est in sa propria dimora;
Sosu puzones finidu an cu cuncertu
pro cantare de nou a s'aurora.

Solamente s'intendet, che lamentu,
su rusignolu chi cantat ancora
e sas istellas de su firmamentu
mandan s'insoro lughe brilladora.

Sa luna illuminand'est s'universu,
tristu s'intendet in sa solitudine
de sa civetta su cantu noturnu;

pustis finidu su tribagliu diurnu
s'omine passat, cun beatitudine,
in su sognu dulchissimu immersu.