Sas urtimas rimas
di Costantino Longu

Sunu settantachimbe sos Nadales
cun custu sos chi deo appo connotu:
primma solennes mi parian totu
cando sa gioventude possedia:
como sò 'ezzu e non bezzu ebbia
ma 'ezzu sò e garrigu de males!

Sunu battordigh'annos chi resisto
a custu male chi non tenet cura,
ma como, cando penso a coment'isto,
non nego, m'aumetat sa paura;
e nde tenzo resone si m'attristo,
ca sò seguru ch'in sa sepoltura
che poto ruer dae ora in ora
mentres disizo de viver ancora.

Las resistia sas penas antigas,
oh male! tando fis pius lezeri,
invece como proite m'abbligas
a bistare in domo presoneri?
Deo chi fia avvesu a sas fadigas
de onzi pius pesante mestieri,
como, finas in assolutu pasu
de dolores acutos sò invasu.

Non poto fagher peruna faina,
sò passande sas dies troppu malas;
sa vida mia la passo in coghina
e a inzottu che pigo in sas iscalas.
Cando su male mi enit de s'angina
dae pettorras che passat a sas palas:
cat'istat su dolore a si che franghere
che pizzinneddu mi faghet pianghere.