Su chercu mannu
di Costantino Longu

Dae parizzos seculos che sò
in custu buscu pienu de incantu;
tenz' a sas temporadas agguantu,
prus tirat bentu, prus calmu mi mò.

Lande a su bestiamene nde dò
sos pis annos unu bonu tantu.
Sos omines mi giughen a ispantu,
ma superbia e orgogliu non nde prò;

anzis m'attristo, de sos ramos mios
reduidu bi nd'at a meuddinos:
perdidu an corzola, forza e brios.

Che ateros chercos chi mi sun bighinos,
deo puru ap'a dare sos adios,
nudos lassende custos cuccurinos.

======

Però nde provo consolazione,
un'isperu mi da cuntentu ebbia,
proite sutta sa cortina mia
bidinde sò un'atteru prantone,

gasi, can'enner det d'istasione
ch'isparidu pro sempre deo sia,
urigu, affrontande sa traschia
det crescher cale nou campione.

Dae s'allattadorza issu det suere,
bestindesi de linna, sida e fruttu,
illargandes' in custu trettu meu.

Pro legge giusta totu amos de ruere,
ma piaghet, inue unu est ruttu,
de nde ider un'atteru reu.