Su chistionu de su chercu antigoriu
di Costantino Longu

Ch’in custu trettu dae meda sò reu
espostu a rigorosos temporales,
lu mustrana sos ramos colossales
cun sa russaria de su truncu meu.

Ca terra russa est custu padente
sò urigu de linna e raighinas;
una de sas funtanas cristallinas
a sa cortina mia ch’ est serente.

Cando ch’ arrivat sa zente sidida
nde buffat de cust’ abba a bonu coro,
deo sos passizeris los ristoro
cun s’ umbra fitta de sa mia sida.

Cantos nd’ apo intesu chistionos
sutta de custas frunzas moe moe,
da’ su tempus passadu fin’ a oe
d’ omines malos e d’ omines bonos.

Segretu testimonzu deo istesi
de sos cumplottos chi si sun bordidos
in s’ umbra mia dae sos bandidos
chi fin bestidos de linu e furesi.

De arbures de chercu et elighinas
nde fit cobertu totu custu monte;
non si nd’ idiat perunu orizonte,
fin cuados nuraghes e rainas.

Fittu su buscu fit, cun paga lughe,
fit diffizile su ch’ attraessare:
sos pastores, pro si orientare,
in sos truncos faghian calchi rughe.

Bundante non creschiat sa pastura,
ch’ aiat erba paga e pagu fenu;
custu monte de porcos fit pienu
prite sa lande che fit a trasura.

In su tempus chi custu buscu fidi
populadu de puzones e feras,
accudian sas crabolas lezeras
a sa funtana cand’ aian sidi.

Poi chi fini de abba consoladas,
ca non bi fit de bruvera s’ annuzu,
si pasaian a colp’ ‘e remuzu
in s’ umbra mia tranquillizadas.

In su passadu seculu, a ispantu
fit giutu custu monte, ca fin custas
baddes cobertas d’ arbures robustas
ue fit totu paghe e totu incantu.

Pro truncare s’ incantu, su sussegu,
armados de serrones e bistrales,
sun arrivados sos continentales
in custos buscos pro fagher isegu.

Pagas arbures sun restadas reas,
l’ an ispozada totu custa zona:
sa linna ch’ a traversas non fit bona
a carbone l’ an cotta in tantas cheas.

Però a mie risparmiadu m’ ana
forsis ca fia su prus chercu raru,
o puru ca servia de riparu
in custu trettu acculzu a sa funtana.

Cando distruttu fit su buscu antigu,
sos massaggios pighesin a fiottos:
sa terra divididu s’ an’ a lottos
e semenada l’an’ a orzu e trigu.

Tenian troppu amore a sos terrinos
chi parian da’ Deus beneittos,
domande pro s’ aradu sos giuittos
chi fin giamados sos Garibaldinos.

Semene non nd’ aian bidu ancora,
pro cussu est chi s’ incunza lis at resu:
in su sed’ ‘e su trigu sardaresu
non bi ruppiat mancu sa colora.

Tentu an cumpensada sa fadiga
comente cun bon’ idea an laoradu,
donzi ranu de orzu sanzinadu
fuinde che pariat dae s’ ispiga.

Cand’ enian a si buscare zuncu
pro si ligare s’ arrida manada,
tando sa farche a nou aspriada
l’ arrumbaian a su meu truncu.

Poi si pasaian calch’ oretta
essend’ istraccos, a su mesudie:
rendian tantas grazias a mie
e a sa funtana cristallina e netta.

Pustis pasada s’ istracca carena,
ca troppu nde teniana bisonzu,
torraian de nou a su messonzu
in sa tenta a messare a farche lena.

Messaian cantande a bonu coro
mirande sa ispigas ingranidas:
deo, ch’ estidu fia de friscas sidas,
iscultào sos cantigos insoro.

Cando fit tot’ iscuru, in su terrinu,
cun dun’ isterrimenta de restuggiu,
giuttende a cabitta unu mannuggiu,
si pasaian fin’ a s’ arburinu.

Donz’ unu ‘e issos fit coidadosu,
tenian de remuire pensamentu;
pro sas arzolas poi onzi pamentu
faghian in su paris prus bentosu.

Bellu fidi a bier sos muntones
de su laore pius ingranidu;
pro tantos annos deo ap’ assistidu
a pavoriles e a bidatones.

In sos annos chi fit a pavorile,
chi non semenaiana laores,
tando che pigaian sos pastores
in trettu frantu pro fagher cuile.

Cand’ illebiaiana su corzu
a berbeghes biancas e nieddas,
in movimentu ispidos e padeddas
nde ponian sa die ‘e su tusorzu.

Sos chi presentes fini a su dovere,
ca de gai cherian sos padronos,
de sos prus binos licchittos e bonos
nde buffaian totu a piaghere.

Usaiat mesinas e pizzeris
sa gioventude prospera e briosa,
ancora mi nd’ ammento tanta cosa
pro chi non sia prosperu che deris.

Ancor’ affrontan custos ramos mios
de su zerru su nie, gelu e prazas
e nd’ intendo chimentu de sonazas
e bamas meriande in sos istios.

Las intendo sas dulches cantilenas
de unu rusignolu armoniosu,
su tunchiu de sa tonca pibiosu
isculto puru in sas nottes serenas.

Ca troppu caru m’ est custu terrinu,
de ch’ addurare ancora tenzo istima
mancar’ a nou in sa mia chima
s’ idat calchi biancu meuddinu.

Bolotana, 11 de maggiu 1976 (2° premiu cuncursu de poesia”Marghine”)