A bolu, sa die.........


Attera abbrèschida, àttera una vida,
nos at dadu, su sole, cun amore,
su chi fit ranu est diventadu frore,
prenande de lugore su manzanu,
brillat finas a sero, cand'est canu,
e s'aèra, a s'iscuru, s'est dromida.

Cant'est bellu s' 'eranu ch'est beninde,
in tancas de sentidos, de calore,
e lagrimas de gosu e de dolore,
chi paren, in su sole, raras prellas,
lughidas, coloridas, tantu bellas,
in sa rosa chi s'est como aberinde.

Arratza 'e cuntentesa, est chena ispinas,
esornada cun fines fozas d'oro,
nàschida da' su sinu, da' su coro,
da' mama chi calore at derramadu,
affettu e gosu cun amore at dadu,
in laccanas galanas che reinas.

De tottu, in sas cresuras, nacchi b'ada
erbas malas e tulas de malesas,
a sa rosa siccadu an sas ricchesas,
ficchidu l'an ispinas in su rampu,
sas siccagnas bessidas sun a campu,
in s'arzola s'incunza ch'est bolada.

Non podimos nemmancu prus buffare,
cuss'abba frisca de sa pitzinnia,
pranghimos, in su coro, d'allegria,
o cun lagrimas veras, de consolu,
ca sa die passada ch'est a bolu,
cuitadu at su sole a si corcare.

Da' s'albure una foza ch'at caladu
siguru at a bogare àtteru fruttu,
s'este sicca non cheret narrer luttu,
da' nou podet torra fecundare,
frores e vida fagher acchimare,
che mama a cussu frore delicadu.

Al volo il giorno


Un'altra alba, un'altra vita
ci ha dato il sole con amore,
ciò che era seme è diventato fiore,
inondando di luce il mattino,
brilla fino a sera, quando è (diventa) grigio
e l'aria, nell'oscurità, si è addormentata.

Quanto è bella la primavera che si avvicina,
in campi di sentimenti, di calore,
e lacrime di piacere, di dolore,
che al sole paion perle rare,
lucenti, colorate, tanto suggestive,
nella rosa che or ora si dischiude.

Ma che gioia, è senza spine,
abbellita con fini foglie d'oro,
nate dal seno, dal cuore,
da madre che ha profuso calore,
affetto e gioia ha dato con amore
in confini incantevoli come regine.

Di tutto, si dice, c'è nelle siepi
erbe maligne e sterpaglie spinose,
alla rosa hanno inaridito il vigore,
sul ramo le hanno conficato spine,
l'aridità si è diffusa nella pianura
sull'aia il raccolto è volato via.

Non possiamo più nemmeno bere,
quell'acqua fresca della fanciullezza,
piangiamo, nel cuore, d'allegria,
o con vere lacrime di consolazione,
perchè il giorno è volato via,
il sole si è affrettato a declinare.

Dall'albero è caduta una foglia,
di sicuro farà germogliare un altro fiore,
se si è seccata, questo non è segno di lutto,
può di nuovo rendere fertile la terra,
fiori e vita far germogliare,
come una mamma quel fiore delicato.

Antonio Sannia
Terza classificata premiu biennale 'e poesia "Poete Iorzi Pinna" - IX editzione Pozzomaggiore 2013