A Lugori
de Ottone Bacaredda

Happu ingiriau su mundu cant'est mannu
e 'nc'appu bistu cosas de fai spantu,
appu suffertu dognia sort' ‘e dannu,
conosciu it'est s'arrisu, it'est su prantu;
ma su spantu prus mannu e su dolori
prus feroçi ses tui, bella Lugori.

Is ogus tuus, alluttus che su fogu,
sa bucca tua, prus frisca de una rosa,
in su coru m'ant fattu cussu giogu
chi no assimbilat a nisciuna cosa,
chi spizzulat e poburu e signori,
e chi ddi nanta, si no sbagliu, amori.

Tui sola biu, Lugori, in dognia parti,
stella luxenti in notti de beranu;
sempri ti sigu, e no conosciu s'arti
mancu de lompi a ti stringi sa manu…
comenti su profumu de unu flori,
t'intendu e no ti toccu, o mia Lugori.

E seu feliçi de ti cuntemplai
che una Nostrassignora in processioni,
e suffru e timu de no m'ammacchiai
a biri chi no intendis arrexoni,
ma po ti fai cumprendi it'est amori
t'hem'a bolli basai, bella Lugori.