A passu lenu...
di Antonio Piras

A passu lenu, lèbiu, chena presse
ando fat’e su tempus traitore.

Isco chi no’ ap’esser binchidore
ca cun issu no’ faghet a gherrare.
Dòminat in sa terra, in su mare,
in sos astros lughentes de s’aèra,
regnat tot’ue, faghet presonera
dogni cosa chi tenet a cuntatu.

A passu lenu, lèbiu, chena presse
de su tempus traitore ando fatu.

Pèrfidu, a boltas, e finas ingratu
mi pressìghit, mi pistat, mi trumentat,
a jogare cun megus si b’apentat
finas a puntu de m’istracassare,
mi trìsinat e poi…m’at a lassare…
ma comente no’isco e ne cando!

A passu lenu, lèbiu, chena presse
de su tempus traitore fatu ando.

“Cando cherzo –mi narat– ti che mando
e tue no’ lu podes impedire!”
“Emmo-rispondo-ma cheria ischire
cantu m’addurat tra sero e manzanu,
si arrivo a sos chentu, si so’ sanu
o si totu ad’esser a s’imbesse?”

Ando fat’e su tempus traitore
a passu lenu, lèbiu, chena presse.

E mi rispondet: “Tue as interesse
a ischire ‘e sas tuas tribbulias,
ma si ti conto totu sas traschias
fortzis ti moris prima! Cre’ a mie!
Bive serenu e… die po die…
ne matana ti les ne istracassu!”

Ando fat’e su tempus traitore
lèbiu, chena presse, a lenu passu.

Nàndemi gai ch’at betadu s’assu
e deo perdid’apo sa partida:
innanti ‘e comintzar’est giai finida
ca no’ so’ bonu a li parare fronte.
Ma it’azis a cherrer chi deo conte
in custu fràzile andare terrenu?

Ando fat’e su tempus traitore
lèbiu, chena presse, a passu lenu.

Deo li dia cherrer ponner frenu
a custu tempus, ma po parte mia
si s’arrimat est peus! A finitia
ad’esser mezus chi detzidat issu,
tantu ap’esser semper sutamissu,
nàschidu, che a totus, perdidore!

A passu lenu, lèbiu, chena presse
ando fat’e su tempus traitore.

27-10-2009