A s’Elicona
di Salvatore Enne

Bene torrad’a inoghe nde sias
a inue fis prim’abitadora,
mama de tantas bellas poesias.

Prima de oe in custa dimora
che tenias poetas, iscrittores,
e calincunu già che l’asa ancora.

Si mi enin a mente sos mazzores,
in oras de tristura e de consolu
mi torran in cara sos colores.

S’apo connottu a compare Basolu
chi, send’ancora in sa giovane edade,
che a issu bi vid’Apollo solu,

ca fid’unu poeta ‘e calidade
chi cun versu satiru e amorosu
si fit distintu in d’onzi estremidade.

De issu fit d’onzunu invidiosu
sende fizzu distintu de sas noe,
profundu, educadu e rispettosu.

Poi ch’aimis a Tanchis Boboe,
su ch’Euterpe l’ha dadu s’avviu
d’iscrier e cantare a bonu proe.

Ei s’atteru frade tiu Liu,
ver’improvvisadore eliconesu,
peccadu chi no est ancora iu.

De Clio e Melpomene fid’in mesu
cuddu nonnu chi fit Bachis Carbone
chi su lumen lontanu c’an’intesu;

custu fid’unu grande campione
c’ancora no nd’ha naschidu uguale,
su mastru e su poeticu masone.

Hat descrittu su nostru comunale
de comente Piercy no l’hat divisu
ch’a sa idda istad’er dannu e male.

S’atteru versu limpidu e prezisu
fidi de s’ammirabile Foricu,
su chest’oe cantad’in paradisu;

onzi riga faghiad’a ispiccu.
Oh! Ite caru e nobile iscrittore,
cantu d’eloquenzia fit riccu.

Poi de annos Longu che fiore
c’ad’in subra sos parcos meritadu
fama de imbattibile cantore.

E poi Bachis Pane puru fit famadu
send’e sos mannos de custu paese
umoristicu, sabiu, educadu.

Poeta mannu dae conc’a pese
che fit Peppe Carbone iscarpellinu,
caru lettore, cumprender lu dese.

S’ies triballu de su suo pinninu
de meda lu superad’a Marone
e d’onz’atteru poeta latinu,

ca fid’un’ammirabile persone
chi versos metricados cumponiada
cun arte vera e tanta passione.

A mie tantas bortas naraiada
proit’es chi non bessis a cantare,
ch’in me forzas poeticas bidiada,

deo invece apo devidu obbligare
de cantare e iscrier fizu meu
e grassias m’hat devidu appagare

cominzande a iscrier’e dettare.