A sa mastra ’e asilo Peppina Erre

Si de unu pitzinnu su sorrisu
si fit potidu endere o comporare,
s’amore da-e sempre l’at detzisu:
tesoro no b’at chi potat bastare.

No b’at richesa chi potat pagare,
su risu o sas lagrimas de piantu,
su giogu e cant’ischin inventare,
su chi ciarrende naran o in cantu.

Sa fantasia chi faghen andare,
umpare a gianas cun alas lughentes,
chi mente e coro faghen bolare
in mizas de sonnios innotzentes.

E in su primu seriu impignu,
ue est dovere trabagliu e giogu,
tue mastra, che mama lassas signu,
in custos coros e in custu logu.

Bides Peppina, cant’amore as dadu,
po nd’aer gai tantu retzidu,
in su tempus ch’as tue dedicadu,
e chi como serena as cumpridu.

Cantos corigheddos as consoladu,
a cantas gherras tue as postu fine,
in cantos t’ana amadu e abratzadu
cun un’ afetu chi no at cunfine.

Ca tue ses cumpagna, sorre e mama,
de sas prendas ch’as tent’ in custodia,
e de bona e sintzera as dadu fama,
e gai nos restas in sa memoria,

a mamas e fizos ch’an apretzadu,
s’opera fata cun fide e onore,
in sas dies chi inoghe as passadu
poninde in custos coros su lugore.

Gratzie Peppina po cantu as dadu
po s’amore su briu e passentzia,
ca custos pitzinnos as agiuadu
a crescher in sensos e in cussentzia.

Franco Piga (Romana ‘SS’)
su 10 de triulas 2006