A sa Sardigna
di Salvatore Enne

In sa Sardigna dagh’ enid s’istiu
cun cardanas de sole veramente
c’assutada sas abbas de su riu,

poi arrivad su delinquente
chi azzended in manos su luminu
che vandalicu brutu e negligente.

Tottu distruen e in su terrinu
resta chisina e mattas brusiadas,
e nieddas sas rosas de giardinu

chend’ad’in bidd’appenas isbocciadas
cun su profumu intre issas inserradu
e sun dae su fogu annientadas,

però chie su fogu ad’allumadu
dae oe fortun’apad in prusu
chi dae tottu siad fontomadu,

tottu li enzad si chered Gesusu
ma creo chi si l’aped meritadu
de s’agatare de sa cadriga susu

e daghi unu costazu ad brusiadu
prima chi li enza troppu cottu
a s’ateru fiancu enzad giradu,

tando sos zaccafogos a fiottu
la timan custa sorte ca er fea
c’a morres che Larentu timen tottu.