A Tie, Laconi
de Franciscu Fulghesu

Laconi, si ti poto interpretare
annuntziende sa bona novella
che unica distinta e singulare
bighin’àtera non tenes gemella.
Non bastat unu coro po t’amare
ca ses sempre istada cara e bella:
da s’imbrunire fina a s’aurora
Lu ses istada prima e ses ancora.

Variadu as unu panorama,
incantat s’oju a vista presente.
S’agricoltura tua fiorente:
ortos e binzas, giardinos e s’ama
custodida de sempliciota zente
de s’onestade insoro tenes fama:
da s’impignu e sa tanta passione
s’arte connoschen a perfetzione.

Inoghe isbocian bellos sos fiores
po los collire, ca sun atraentes,
profumados de vàrios colores
peri sos campos e in sos padentes.
Laconi tentu at nòbiles cantores,
tempos passados e custos presentes.
A sos summos de gradu, tenzen modu
po nde dare solenne s’arregodu.

E gai sighit sa traditzione,
no esistit in Laconi balente:
ognunu ascultat s’àtera persone,
non b’at culpadu, ne delinquente,
manc’unu reu, ne unu in presone,
a front’alta, fiera custa zente
cun cuss’idea, sighit in s’isfida
po sos annos chi campat in sa vida.

Finìndela cun custa primavera
augurende s’àtera in caminu
deo imploro s’umile preghiera
de su santu devotu caputzinu
e die bona a dogni carriera
sentza los perder de vista a vicinu.
E si su nostru est in mesu ’e santos
non lasset unu, po chi semus tantos.