A tie Sardigna
de Peppe Montesu

Campos sicos a prughere falados
de abbas privos, duros, intostados
senza ninniu, brivados d’ incantu,
no intennides ne mellu ne cantu
de sos pastores ifatu e sas gamas.
De sa Sardigna sas secadas tramas
fertas mustrades e apertas feridas,
de abbandonos e penas sichidas
contan sa rocas vaddes e pianos.
Prantos dolosos e atitos arcanos
narat su ventu ch’istat muilenne
a sas fozidas eliches pranghenne
c’ascurtan de so rios sos murmutos.
Pinnetas e pinnetos sun dirrutos
chin sos ammentos insoros serrados.
crocadorjas c’an vidu madricados,
son garrigadas de gardu e cadone,
non piu ortos non pius vidatone,
su fagher nostru est abbandonadu.
Su faeddu e su cantu immentricadu,
nemos ischit de babbos sas istigas
ne de nuraghes e de predas antigas
chi raconta de s’isola sa trama.
Ma tue isula mia in Monte Prama
mannas de nou gridas de lucore,
mustras a fizos tuos s’isplendore
chi t’at negadu s’istoria contada.
Ancora volat s’anima afannada
de nois sardos in tempos annados,
de sos afannos de nois passados,
de patimentos e de corpos feridos,
de carestias e de dannos patidos,
de samben ruju imboladu invanu,
de nottes chi non vie su manzanu.
de auroras chi non naschin mai.
Umiliados ca cheret de gai
cudda raza marrana usurpadora,
cuddos chi vocan su e intro a fora,
chi suzan sambene e lassan su fele,
can distruidu su pius durche mele
de su vivere sanu in amistade.
Cuddos chi an vestidu e libertade
su barbaru dominiu pius assutu,
ma tue nuraghe anticu mai rutu,
ti mustras forte e isfidas ancora,
ses aspetanne chi arribet s’ora
de viere ventulanne sas berritas,
arzadas che panderas beneitas
istrajanne s’afannu e i s’afeu,
tanno apo a torrare Deus meu
a ti cantare innos d’alabanzia
pro chi potat finire s’arroganzia
sa tirannia e su nostru patire.
finat deretu su sardu pedire
chin su bonete in sa manu astrintu,
arzet sa fronte su populu vintu
e donzi mama su fizu abbrazare
finat su prantu e su nostru emigrare,
donzi boe e istutha in su jubale
trunchet sos loros chi lu ligan male
non bet a carru e non bet a fune
tirannias non cherjat de niune.
campos torrades de briu a bunnare,
rios cun abba pura a murmutare,
montes benignos cunfortu isparghide
vaddes padentes de nou imbuschide.
Vois pastores balentes torrade
a sas pasturas e a issas dade
sos colores de vida e de recreu.
In donzi domo si canzellet s’anneu,
in donzi coro s’allugat s’ispera,
siat sempre un’eterna primavera
pro su populu sardu suferente
de amore si pessete fogu ardente
una fiama chi non morjat mai