Abbas pàsidas
di Giangavino Vasco

Che’ su sole in s’abréschida ‘e sa vida
accherada ti ses in custu coro,
prenàndelu ‘e sa lughe chi cheria,
cando in àndalas, solu, m’ismarria,
attraessande tottus sos insoro
ordiminzos, in chirca ‘e un’essida.

Ch’as dissipadu in altu cussa nue
chi donzi ghia mi che fit cuande,
in cussu chelu chi prùs non bidia.
Fit gai, tando, custa vida mia,
prena de milli dudas, chi chircande
fin calch’ispera, chena ischire inue.

Attesu mi pariat donzi gosu,
in cussu mare, in mesu ‘e sa tempesta
de sos sentidos mios atturdidos.
Attesu che fin fintzas cussos lidos
de terras ube mùidas de festa
m’istraccaian, dàndemi reposu.

Cumpàrfida mi ses in s’orizonte,
cando prùs nudda deo isettaio,
in dies troppu in presse consumidas.
E chena mi connòschere m’affidas
cust’amore, chi bider non podio
in cuss’iscuru chi tenio ‘e fronte.

E paret chi mi nànnighen sas undas
de custas abbas pàsidas chi tue
m’as ammustradu in custu mar’ ‘e penas,
ube m’abbarraian pagas renas
de sos afficos, pérdidos tottue,
chircande veridades prùs profundas.

Ma como, de sulcare custu mare
timore prùs non tenzo, ca cun tegus
subra sas undas nàvigo serenu.
Si puru in coro ‘e làstimas so prenu,
in custas abbas prùs non torro insegus,
fintzas ch’in custa vida ap’affundare.

Bortigali, 7 settembre 2008

1°Premio al Concorso di Poesia “Su casu” – Sindia 18-12-2010