'Adde soliana
de Antonio Sannia

Cant'est bella cuss' 'adde soliana,
rios bundantes, puzones in bolu,
funtanas chi dan abbas de consolu,
a chie de buffare tenet gana.

Làcanas riccas de bellos colores,
sos ch'an dadu lugore a s'arcu 'e chelu,
paren tintas dae manos d'anghèlu,
ch'est su principe 'e tottu sos pintores.

Trumas de zente onesta, c'at decoro,
biancos nidos, grogos e nieddos,
si cunprenden mancari sos faeddos,
sian limbazu de sa terra insoro.

Zente chi s' imbrenugada a donz'ora,
pregat cun su Corano istrintu in manos,
attera ch'est pregande cun sos ranos,
su rosariu de Nostra Signora.

Bestiamene, baccas e laore,
trailas masedas, caddos domados,
giuos arande e massajos pasados,
ispigas prenas, de raru lugore.

E coloras in mesu a sos pitzinnos,
anzoneddos chi giogan cun sa fera,
benturzos e columbas in s'aera,
bolan accumpanzados da' tintinnos.

Su pettus paret cantaru indoradu,
de mamas chi consolan tantas prendas,
de coro las carignan che siendas,
in tulas chi d'amore ana prenadu.

Filonzanas chi filan d'oro tramas,
tessidoras chi ordin filos d'oro,
balentes chi mudadu ana su coro,
in amore, rispettu, affettu e bramas.

Finas iscurigadu paret die,
sa luna nos regalat su lugore,
sos isteddos, in chelu, cun amore,
la carignan, cuntentos sun gasie.

Su manzanu, in cuss' 'adde, mi nd'ischido,
cun sonu 'e tumbarinos burdellosos,
e zente chi cantande fit sos gosos,
in sonnios chi como prus no bido.

Menzione al premio di poesia "Sa Quartina" 2012 - Meana Sardo