Ammentos
de Salvatore Ladu

Che bastimentu ezzu e foras d’usu
In s’antiga cughina, accant’a fogu
A murino in cherveddu un’interrogu!
Cal’impronta in sa vida apo lassau?
Poi de cantu mare apo sulcau
Lughe dami Sinnore. So cuffusu.

Mi dio cherrer cunvintu e siguru
mannu mi diat esser su cunfortu
de meritare caente unu portu
cal’est su chi a bezzu ap’agatau,
si est beru chi l’apo meritau
senz’undas, senza entu e senz’iscuru.

Tott’affranzadu da rajos de luna
Ue che campu aradu sun sas undas
Chi lepieddas basan sas ispundas
Ninnandomi su corpus cun sa mente
Cale banzigu prus bellu e caente
Est totu meritadu o est fortuna?

Timo d’esser barrosu. Ana comprender
Cando lis conto a innidos fiores
Chi sa cara frunzia est de suores
D’abba salia e sos chizos a bentu
M’an dadu tantu ‘e mi fagher cuntentu
De bincher su petorru e non m’arrender.

Isfozzande su libru ‘e su destinu
Chi cada tantu aperto, mi disvago
Mi la rido a sa sola, m’imbriago
De jogos ch’avverados non si sunu
Cun turtureddas e sun prus de unu
Chi toccheddadu forte m’an su sinu.

Ma su coro fit presu, cun prumissa
E faghiat ripiccu solu ebbia
Pro un’ocri nighedda ‘e vidda mia
Unicu faru chi da minoreddu
At lughidu pro mene che isteddu
Cantu deo lugore so pro issa.

Oje galu prus bella ammajadora
In s’antiga coghina accant’a pare
Sas undas de vida a las contare
Malas e bonas, colandeche s’ora.