Andalas
di Gian Piero Agotzi

Andalas
chi sa mente
m’abberit
attesu,
attesu da innoghe,
pro andare e fuire
chircande un’ispera
chi bivet lontana
atterue,
in ue finit su mundu.

Andalas
pro currer a bolu,
ma timo
su boidu
de aeras biaittas,
e sas frittas lugheras
chi soles istranzos
in tristas albeschias
isparghen
a inghiriu cun mala zenia.

Andalas
sun disizos
antigos e noos
chi torran,
imbitzan e ammajan
cun faltzas iscusias
e vanas lusingas,
tentadoras sirenas
chi cantan
cun boghes de incantu.

Leo andalas
chi su pettus
cun entina segura
seberat
a curzu dae domo,
in connottas carrelas
de calore e de lughe,
sun boghes amigas
ch’iscaldin
de paghe e de amore su coro.