Apo amadu.

Sun dies de progressu e de apentos,
ma paret no impoltet su decoro,
tempos chi ponen pedras intro ’e coro,
cun viscios e disizos, cun intentos
chi pagu logu lassan, pro ammentos
de fieresa, onestade o bonugoro.

L’an bene signaladu su caminu,
cun giagas chi no aberin a s’imbesse,
pro chi solu s’avantzede e impresse,
apetighende tzegos su terrinu,
ue semidas marcan su destinu,
de chie curret pro solu interesse.

Ma a tie, chi de pagu ti cuntentas,
ti bastat su lugore ’e su manzanu,
o unu fiore naschidu in beranu,
o de su tempus sas graes imprentas,
ca cun issas, serenu oe t’ammentas,
cando a sa vida porrias sa manu.

Ti bastat unu sorrisu ’e pitzinnu,
o sas fozas chi falan chentza pesu,
e su entu chi las trazat atesu,
unu carignu ’e muzere, unu tzinnu
amigu, o unu sonu, unu tintinnu,
sa paghe ch’intro ’e coro t’as muntesu.

Cun sa bertula boida as a andare,
in su mamentu chi t’ides giamadu,
nudda as peldidu ca nudda as lassadu,
e cun su coro in manu as a mustrare,
sas richesas ch’as potitu incunzare.
Tando as a narrer: deo apo amadu…

Franco Piga (Romana ‘SS’)
cabidanni 2006