Bentu de sole
di Sebastiano Bosu

Bentu chi punghes in sa carre sana,
astragas tottu, s'adde e-i s'altura,
isbuffas che tentorzu in domadura,
malignu peus de sa tramontana.

Finas sa luna, arcada che pudatta,
si che cuat in palas de una nue,
chirchende appoggiu, cando sulas tue
est de su frittu lughida che pratta.

Ghelas e das nieddu s'astragore,
ses che ghespe terranzu furiosu,
distrues cantu b'hada e ses dannosu
cando sas gemmas isboccian fiore.

Dae sa tana su notte s'areste
essit e in su buscu si che offuscada,
chirchende in sa malesa su chi buscada
in carestia est bonu su chi b'este.

Sende in sa corcadorza, su pastore
los bidet isparinde sos isteddos,
tando su cantu de sos puzoneddos
annunziat su die a primu albore.

Belidos lamentosos de un'anzone
s'intendet dolorzosos che malandra,
intantu est ora de truvare a mandra
pro murgher pagu latte a su masone.

Sos boes giuntos cun su carru iffattu
faghen fragassu in butturos pedrosos,
e cando agattan camminos fangosos
dàn passos lentos in su logu ingratu.

Chie los truvat andat in s'attonzu
pro coltivare pianos e serras,
cun s'isperanzia in sas lucrosas terras
sos granos d'oro intutat in s'aronzu.

Sa massaia ammadrigat sa farina
ma suighinde no li pesat pane,
ca sulas tue, lenvantinu cane,
guastas in sa mesa sa faina.

Tristu su rusignolu est attitende
dae mesu sas naes de su laru,
tott'arruffadu, chilchende riparu
cantat goi rimediu invochende:

"Chie travallat continu est traittu,
ca sos ungrudos dae su potere
pretendent dae tottus su dovere
ma non daen a nemmos su dirittu".

"Dae Jannarzu finas a nadale
benit e passat dogni annu in peus"
-supplicat goi a santos e a Deus-
"si no cambiat bentu andamus male".