Cando at a esser?

Ancora bugiu sigo a catigare
in sas anderas da ora pistadas,
cun dudas betzas, si sun cadriadas
ateras noas, ch’in coro dan pesu,
però ancora non mi so arresu
mancari solu sigo a caminare.

In cunsorzas de famene e de dolu
cun rios sicos in badde e pianos,
ue nemos b’at mai postu manos
nessi a che porrer sos pagos azudos,
in carenados debiles e nudos
cun ogios tristos ch’isetan consolu.

In sas tulas de odios e gherras
ue creschen sas drotas raighinas
e fiorin matas de malas ispinas
semenadas da s’omine potente,
ma infustas da samben innozente
ch’insupende sun sas aridas terras.

Ma cando at a esser omine chi torras
in caminos de bonu faghe faghe?
A laorare in sas tulas de paghe
semenende su semen de s’amore,
allatadu de caente suore
chi nde calat da chizos e petorras.

Omine cando bi podes resesser
a fagher pius bellu custu mundu?
Totu paris in d’unu ballu tundu
a manu tenta, biancos, nieddos,
iscambiende basos e aneddos
tramas d’amore noas potant tesser.

Mancari istracu a caminare sigo,
cheria fagher pius ma non poto!
Paret lontanu una lughe ch’annoto
a moristuda treminde a su ‘entu.
Si non b’arrivo ca su passu est lentu
nessi s’ispera a su chelu che pigo.

Quando sarà?

Ancora buio continuo calpestare
in cammini percorsi da tempo,
con vecchi dubbi e nuovi
che ora pesano in cuore,
eppure non mi sono ancora arreso
anche se solo, continuo a camminare.

In luoghi di dolore
di fame e di sete,
dove nessun altro ha messo mano
neanche per dare il minimo aiuto,
in carni nude e in occhi tristi
che aspettano un po’ di consolazione.

In posti di odio e di guerre
dove le radici del male
fanno crescere piante di spine
seminate da uomini potenti
ma bagnate dal sangue innocente
che inzuppano quelle aride terre.

Quando sarà uomo che torni
nel cammino del buon fare?
A coltivare in terre di pace
seminando il seme dell’amore,
coltivato col sudore
che cola dalla fronte.

Uomo quando riuscirai
a fare più bello questo mondo?
Tutti insieme in un ballo tondo
bianchi e neri mano nella mano,
scambiandosi anelli e baci
e tessere nuove trame d’amore.

Anche se stanco continuo a camminare
volevo fare di più, ma non posso!
Lontano, mi sembra di vedere una luce,
con poca forza, tremula al vento.
Non so se arrivo a vederla da vicino con questo passo lento
almeno la speranza porto in cielo.

Angelo Maria Ardu
Menzione d’onore al Concorso di Poesia “QUARTUCCIU” 2015