Candu arrearà
di pientu ‘istuta,
pa strappammi a chista ‘ita,
l’accettaragghju senza timòri;
né precaragghju la so’ pietai,
mi ‘ estaragghju lu meddhu ‘istiri,
pa ammazzà lu sò pallòri.
No intendarà lamenti, né pienti
ma solu proffumu di rosi
e soni di violini e canti.
Cand’ arrearà,
tramendi l’ingannu,
l’agghju a da’ ,
amaru presgiu
a lu me animu straccu..
Candu illa tenebra,
vidaragghju la luci di l’occhj toi
e intendaragghju la to’ boci
reclamà lu me amòri,
solu tandu ,
l’aragghju a pricà
d’ unimmi a te ill’abbràcciu eternu.
Lacaragghju chistu mundu
senza rimpiantu,
candu arrearà
vistuta di pientu.