Carìnnius
di Vincenzo Pisanu

Carìnnius aporrimì’
comente candu su bentu
s’addàsiat tébidu
in sa tirìa suspìda
e ‘ndi scabìddat sa vida
ind’unu spantu.
Carìnnius aporrimì’
candu su prantu
t’at’essi accanta
e me is pipìas siddadas,
e t’hat a parri’ insaras
bentulau debadas,
su trigu chi no podis
prus seminai.
Hat’essi’ amori, oppuru
vetti u’ suspiru,
unu surrùngiu in prus
po su passau,
s’arregordu de unu basidu furau
a iscusi, ind’u’ momentu fui-fuis.
Carrìnnius aporrimì’
candu a is nuis
has a arziai is ogus po ‘ndi ‘sciri,
e pregontendi a su bentu
m’as a biri ind’una pinna
de varzìa bolendi.
Insaras m’as a apubai
e t’as a tendi’ a mind’assoddì’
in pimpirìdus de luxi
e t’at’essi’ paxi,
t’as a intendi assuermada.
T’at a bistìri
sa stasoni andada,
e in s’anima
de mimi arrastu e sìnnius.
Insaras has a cumprendi cantu carìnnius…
cantu ‘ndi serbint
po assuermai a mei.