Che fogu 'e paza
T’apo chircadu
in undas isprumosas,
in roccas solianas
chena tempus,
in laras risulanas
de ispassu.
T’apo chircadu, gosu,
in donzi zassu
ube bidia atzesu
su lugore
de sos sentidos sìncheros
e meros,
in ojos verdaderos
e fungudos,
in padros fioridos
e nuscosos,
in chelos coloridos
ispantosos
de abréschidas mudas
e sulenas.
T’apo agattadu in benas
de amore,
cando sìdiu aia,
e su recreu
in nottes de istiu
apo connotu
mirande sos isteddos,
in su motu
de sa luna e de mundos
prus attesu.
E t’apo intesu, gosu,
carignande
sas caras disizosas
de ternuras.
Ma ses che fogu ‘e paza
e pagu duras,
ca brùsias in presse
e ti che moris,
lassande una chedditta
de chisina
|
Come un fuoco di paglia
Ti ho cercato
in onde spumeggianti,
in rocce assolate
senza tempo,
in labbra ridanciane
spassose.
Ti ho cercato, felicità,
in ogni luogo
dove vedevo acceso
il luccichio
dei sentimenti sinceri
e puri,
in occhi veritieri
e profondi,
in prati fioriti
e profumati,
in cieli colorati
incantevoli
di albe mute
e serene.
Ti ho trovato in sorgenti
d’amore,
quando ero assetato,
e la gioia
in notti d’estate
ho conosciuto
osservando le stelle,
nel moto
della luna e di mondi
più lontani.
E ti ho sentito, felicità,
accarezzando
i volti desiderosi
di tenerezze.
Ma sei come un fuoco di paglia
e duri poco,
perché in fretta bruci
e ti spegni,
lasciando un piccolo mucchio
di cenere.
|