Che rios aundados
de Eliano Cau


Che rios aundados
de temporadas malas,
nues nieddas
gràidas de dolu
nos ammantan su coro.
Unos a unos
morin sos sentidos,
morit sa dignidade
in sa vilesa,
e totu est nudda
su ch’iden sos ojos
cando pioet ràndine
de morte
e pàstinat osseras
in totue.
Primmósigas
che colan sas traschias,
isparin in trabentos
de arcanu,
e deo, firmu inoghe,
so pedra mudulida
appupiada.
No, non m’at fatu ‘onu,
e mancu a frades meos,
s’abbesada fittiva
a su dolore,
pro ite su Cainu
intanadu in intragnas
neulosas,
parat trampas marranas
a sos tristos Abeles
aturdidos.
Solu che solu
e foras de corte,
donzunu est cagliadu,
surdu e tzegu,
accusciadu
in sa lèria sua
prus inculpada,
cun s’isettu
de unu raju ‘e oro
chi ruppat
da unu chelu
‘e piedade.

 

Mentzione in sa setzione B de su cuncursu de poesia "A pes de Santu Padre" Bortigale 14/9/2017