COMARE CRABARISSA

Cantu ses bella comare a s’iscultza:
in s’andanta mi pares una fada.
Finas sa luna si nd’est ispantada
Subra sa terra ‘e prata allentorida.
As in cara colore de avreschìda,
ti fiorit in laras s’ervalutza.

E it’est sa bellesa ‘e unu fiore
A s’iscumbàtu tou, Crabarissa?
Pares de sa natura s’imprommìssa
Chi nos dat de su tempus su berànu:
costòis su turmentu fitiànu
in su sinu ch’irende est de amore.

In sos ojos lughìdos b’est s’ispera,
in sas manos disizos allizados,
annèos in sos pilos, barigàdos,
fiores in pes tenes de tirìa.
Andas e andas in pedra liddìa:
sempre sa vida tua est un’andèra.

Ahi! Cantu pianghes in s’isetu!
canta lughe as pedìdu a sos isteddos!
de làmbrias as frunidu sos aneddos
ch’in pòddighes ti fiorint de contìnu.
de barcas, in sa notte, su camìnu
sighit su coro tou cun apretu.

Cant’est bella Comare Crabarissa
ch’in s’andanta mi paret una fada…
De ispera est totta coronada,
li fiorit in laras s’ervalutza…
In caminèras andat a s’iscultza:
de sa vida mi paret s’imprommissa.

Nino Fois