Cun is prendas

A bertuledda prena seu andendu
fàcias ancà mi portat su destinu
e sigu curiosu in su camminu
inter is luxis craras
chi portant a su padru prenu ’e froris.
Su frius de s’ierru mi carìnniat
e m’annìnniat su bentu mui mui
chi mi treulat totu su sentidu.

Su soli est ixelendi
e s’umbra allonghiendi
ma oramai sa pratza tengu prena
de fruta, cantu ia disigiau.

S’atra parti mia est a su costau
e impari andaus
arregodendu totu su beranu
e totu is istracìas…
chi sa peddi a nos at ingrussau.
Cantu eus cumossau
e scravigau in s’argiola nosta!
Eus fatu promissa
de lassai sa mesa apariciàda
e beni ingiriàda de is prendas
chi su tempus, sinzillu, s’at donau.

Con le goie

Vado con la bisaccia colma
verso dove mi porta il destino
e curioso continuo nel cammino
tra le luci chiare
che portano al prato colmo di fiori.
Il freddo dell’inverno mi accarezza,
e mi culla il turbine del vento
che mi travolge tutto il senno,

Il sole sta tramontando
e l’ombra allungando
ma ormai il cortile ho colmo
di frutta, quanto avevo desiderato.

L’altra mia metà è al fianco
e insieme andiamo
rammentando l’intera giovinezza
e tutte le bufere…
che a noi ha maturato.
Quanto abbiamo sacrificato,
e pestato nella nostra aia!
Abbiamo promesso
di lasciare il tavolo allestito
e bene ornato dalle gioie
che il tempo, sincero, ci ha dato.

Dante Erriu
1° premiu setzioni poesia “Anselmo Spiga” Santu Sparau