Fiamaridas
de Franco Piga

“Oh sardu, si ses sardu e si ses bonu…”
cantaiat cun coro su Poete,
manizende s’isprone e su fuete
ca ’idiat sa limba in abbandonu,
e nende de isciaos e padronu
eternu l’at iscritu su sonete.

Rimas, versos, peraulas amigas
richesas chentza preju, pedraria
ammureddada e posta in poesia
pro chi sustenzan, eternas raigas,
su narrere e memorias antigas
bias, fizas de sa Terra nadia.

Si goi chentza donu lu fentomo
mi l’at a perdonare s’atrivida,
ma est tropu sa zente addrommentida
e chi non tenet pasu mancu in domo,
niunu atuat cussor versos, como
cumparit ogni fortza disparida.

E su sardu? Si linghet sas feridas,
chentza s’oponnere, chentza coragiu,
suportende sas penas e s’oltragiu
sa beffe, sas promissas isvilidas,
intantu… morin sas fiamaridas
de cussos versos, nde morit su tragiu.

Non chelzo sos pensares chi s’annuzen
ma chi torren sas fortzas e s’orgogliu,
e finat tra sos sardos su degogliu
ma, primu ch’in totu nos ispulpuzen,
e cun su tempus totu nos cuguzen
poi chi samben an sutzadu a trogliu.

Semus nois de nois sa salvesa,
meres de unu cras chentza timoria;
ca sa Terra, sa Limba cun s’Istoria
dan a nois zenia, sa richesa,
ma bi cheret impignu, fieresa
dissignos bene fatos e… memoria.

Seconda Classificata al Premio di Poesia Sarda “Remundu Piras” 2013 di Villanova Monteleone