Gemmas de làgrimas
di Raffaele Piras

Ancora si tirant perdas po bociri
asuta ‘e su celu chi frucit dolori.

Candu iast biu is miragius
ocupai àteras dunas
chene ddus podi acostai
fiant arrumbuladas prellas,
de sali in sa cara tua, picioca.
Donniuna, cument'e arroca
su fòssili, incotiat unu bisu
e candu fintzas s'abetu
si fiat fatu fuiditu
cument'e serenu in su girasoli,
fiat diventau creu su disterru.
Est stetiu cument'e mari
chi allufiat su frùmini,
s'Occidenti. Ma si puru t'agatis,
mariposa sprarnada, peri arrugas
sinnadas de froris de fogu
cun su vessadori chi billat
asuba de prantu e pensamentus
e ti scadrancat is manus
donnia borta chi t'afferras
a un'aganciu de sarvesa,
no ddas cretast chene fini,
is ispiras de su garropu
chi t'impresonat. In su padenti
de carri unu cambu bonu
at acabai po agatai su tuu
e ant a trinniri ancora
che codras di arpa is alas
candu ddas as a oberri
intre is froris chi su soli
at a bordai sceti pò tui.

Segnalazione al Premio di Poesia Sarda “Pranta Ferru” di Paulilatino 2010