In sa foresta
de Giuseppe Concas

De cantu chi mi piaghet sa foresta
mi frimmo si bi colo a la mirare,
bi ando apposta pro mi reposare
in mesu e sas piantas so in festa,

una die solu che murone
serente a una barza, in su palinzu
in su padru in mesu ‘e s‘elighinzu
intendo custu cantigu ‘e puzone,

chi subitu mi hat fattu cunpanzia
e deo non m‘intendia pius solu,
c‘hat leadu subitu su ‘olu
serente a su trettu ue fià,

fit su cantigu suo armoniosu,
chena chiterra bene musicadu,
sentimentale cun tonu festosu
mi faghiat bistare ammacchiadu,

issu innanti a mie cantaiat
de s‘arbure suas fin’ sas craes
e si poniat in mesu ‘e sas naes
pro non lu ‘ier si che cuait,

ca in puzones innorante fià
narrer sa veridade pagu espertu,
ma cando cussu cantigu intendià
chi fit tottu pro me, nde fià certu.

Unu sero aganzadu hap’un’ amigu
chi connoschiat sos cantigos tottu
ma cussu puzoneddu l‘hat connottu,
non b‘hat proadu a cantare azigu,

e l’hapo nadu: “e comente mai,
appena ch’idu mi hat cun tegus
torradu si ch‘est subitu in segus,
forzis fattu l‘hasa carchi guai ?“

e tando subitu mi hat nadu:
“nò est su puzone chi est istranu,
ma est deo chi custu ‘eranu,
da-e su nidu sos fizos hapo furadu“.

Ma cando torradu biso solu
ch‘in s‘adde hapo fattu sa frimmada
innanti a mie s‘este presentada
rispettosa ca teniad oriolu,

e mi narat: “a ite cussu amigu
tuo, a inoghe nd’has battidu,
chi ‘ogadu a mie che hat su nidu
e sò cantande sola, ite castigu,

e pro cussu nò mi avvicinaia
ca creia malvagiu a tie puru,
e chena ti connoscher de seguru
in mesu de sas frunzas cantaià,

ma l‘has cumpresu su cantigu meu
de armonia, fit disisperada
ca sa cumpanzia mi est mancada
e a bistare sola est tropu feu

como chi has connuttu chi-e sò
e tue chi m‘has contadu chi ses solu
ca in tè carchi cosa intendo e prò
in brazos tuos lu frimmo su ‘olu”.

nueradorzu 27 lampadas 2003