Inferru
de Gigi Piu

In àndalas istrintas de dolore,
cun picones e picos de anneu,
abberinde sas rocas perra-perra;
in sas profundidades de sa terra
est tribagliende su sìmile meu,
in ue versat samben e suore.

E gai si consumat sa carena…
invochende mezoros e diritos
chi mai no at tentu ne at bidu;
de cantos b’an su cùcuru fichidu
cun su samben insoro sun iscritos
sos lamentos de ànimas in pena.

E paren culilughes in s’iscuru…
su lugore ‘e sas làmpanas insoro,
cando non s’idet fiamas de fogu.
Nade: no est s’inferru cussu logu?
Cando bi penso mi dolet su coro
c’an tentu sorte mala e fadu duru.

Chentz’ària, sas nues de pruine
ingullen custos sìmiles a mie,
fieros in s’insoro disisperu;
est rànchidu su pane de abberu…
ca suta terra non bi faghet die,
est una note longa sena fine.

Su coro padronale non si serat,
nen mezorat sa vida ‘e custos tristos,
puntos dae s’insoro disaura;
piùbere ingullinde e amargura,
lênde sas atzotadas che a Cristos,
ca su male fadadu invanu isperat.

Ma proite est un’ómine terrenu
sena neghe ne falta cundennadu
e presu de su male a sa cadena?
In cussos logos de dolore e pena
dudo chi Deus bi siet passadu…
po lassar’ ‘e isperas un’alenu.

Menzione d’onore Sezione A - Premio di poesia A pes de Santu Padre - Bortigali 2015