Iscrio, a bortas cun sa mente istraca
pro me matessi chirchende reposu,
cando de cumpagnia bisonzosu
su lapis cun pabilu lasso affaca,
cumpidende, ch’esseran in busciaca,
in segretos ch’afronto isperantzosu.

Puru cando in sas notes de serenu
che giardineri m’iso, tzapitende
fiores de sentidos; semenende
e coglinde cuntentu in s’ortu amenu,
betend’apàre divinu e terrenu
chi cumpatinde atzetan, perdonende.

E naschet de peraulas fiore
ch’a sos ateros, bellu s’assimizat,
cando dulches iscutas ammanizat
mustrende de sentires tebiòre,
umpare a sos disizos de s’amore
su ch’in coro però, mai s’allizat.

Sun fiores chi creschen chentz’edade
in cunzados de rena colorida,
cumpanzos de su lenu drommischida
chi giogat cun sa mia realtade,
mustrende, cun bisos d’eternidade
gustos e ispantos de sa vida.

Iscrìo, cando dolet su pensare
e s’andare m’apretat fastizosu,
o cando, in dies nodidas de gosu
intendo chi mi cheret istrinàre,
est tando chi sa manu lass’andare
ca l’est ghia su coro generosu.