Jeo so cun tecus
di Larentu Pusceddu

(A s'amicu Lenardu Sole)

Lenardu caru,
si as bidu sa luche
atraessande s'aèra
in dies de tempesta
s'abba at bocadu sos rios,
enerzia chi daet morte.
Eppuru sas funtanas,
in sos istios affocajolos,
sidi an passadu e dadu vida.

Duas caras juchet sa natura,
ca fartza est sa vida
e fartza est sa morte
che su focu
chi alluppiat sos buscos,
falandelos a chisina
e impestat s'aèra
de carres brusiadas,
o daet tepiu calore
a carenas afrizidas
in fumosos fochiles.

S'omine puru juchet duas caras
che su bene e su male,
che s'odiu e s'amore,
che s'abba e su focu.
E benit su tempus de s'abba,
pro infunder sas terras carpidas,
e benit su tempus de su focu
pro aturdire s'avrore.

Gai s'omine bramat sa pache
s'at connotu sa gherra
e nde minettat atera
s'ismenticat sa pache.

Solu su sapiu e su poeta
acatan su mediu
pro chi abba no istutet focu,
pro chi focu no assutet abba.

(Inedita)