In s’arregordu de Gerardu Sergi
de Portuscusu, bocìu su 24 de Martzu
de su ’44 me is Fossas Ardeatinas.

Lamentu
di Ignazio Mudu

« Mamài, mamài …
seu deu !
Fillu tuu stimàu.
Seu deu,
fillu tuu prantu
e dì e notti attitàu.
Ti ‘ollu nai mamài …
ca mi mancas
de ora mi mancas
e paxi … paxi
no arrennèsciu a agatài
in custu logu ‘e matàntza
in custu logu fridu e scuriòsu
asut’’e custa gruxi bianca.
Tui … tui ge ddu scis, mamài …
bint’annus … bint’annus scéti
tenému candu
cussa dì maladìta
custu bellu mundu
m’anti fatu lassài,
e òi … òi prus de innàntis …
che fogu mi pìtzianta
is ballas cravìas in su coru !
E ancòra … sempri prus a forti
m’arretrònanta in conca
is itzérrius, su prantu e s’atrupélliu
de cussa genti innotzénti.
E po custu … po custu ti nau mamài :
torrasìddu … torrasìddu luègus
a chini ti dd’at donàu
cuss’arroghddéddu ‘e oru
poita a nudda … a nudda est serbìa
sa morti nostra !
E tui … mamài …
assumàncu tui, abarramì acànta …
abarramì acànta sempri
ca su dolòri est tropu mannu
e ancòra … ancòra
no arrennèsciu a asseliài !”