Leggende in s'infinitu
de Giuseppe Monzitta

Cuvrenada in sinu ’e sa natura
sonniende sa paghe de su mundu
resetta est sa notte,
sutta s’ojada magica ’e sa luna
sa cale in segretesa... innamorada
de amore divinu
da su balconittu ’e su chelu
li cantat una dulche melodia
candida che nie.
S’aera netta, lughida isteddada
mi paret una tanca semenada
de medaglias de prata.
Chin alas invisibiles sa frina
lebiedda che puma
ninnat su mare, carignat sa terra
purificat sa notte
dispensende s’alenu a dogni cosa.
Milla!, milla! Sa vera poesia
sa chi cantan in chelu sos isteddos
ballende inghiriados a sa luna,
e faghet sonniare
chie la legget, chie si l’imparat
chie fin’a fundu l’assaborat
e nde faghet tesoro chie l’amat.
Amigos, milla s’alta poesia!,
’estida de incantu,
sa chi regnat sovrana
isfidende su tempus chena fine
iscritta in pergamenas de arghentu
chin s’arcanu limbazu ’e sa natura.
’Enide a inoghe amigos mios
’enide, la leggimus tott’impare.