Mancu paza in sos nidos
di Domenico Angelo Fadda

(decima glossa)

Chena paza in sos nidos
no ant ite manigare,
a si poder cuntentare
lughe pedin tott’unidos.

Est bentu mai attesu
chi si movet cun peleas,
in coro traschias feas
m’an lassad’unu pesu,
ca a frades lis an presu
sa ‘ucca e sunt famidos,
de pedd’issoro ‘estidos
solu aera ingullende
cantas penas sunt proende
chena paza in sos nidos.

Cun sas làgrimas in ojos,
nues de muscas in cara,
ludru che basu in lara
s’abba tastan dae pojos,
in sonnios mi dan abbojos
e dudas a mattanare.
Deus t’apo a preguntare
aggiudu a iscameddos
ca sunt babbos, sunt piseddos
no ant ite manigare.

Si cumpagna li ses, luna,
in su mudine, in s’isettu
de iscuttas chen’aprettu
mùstralis, tue, fortuna
ca nde sunt a sa dijuna
de siendas ch’ischin dare
consolu in su proare
chi sas cosas ant amore
mancari lessant dolore,
a si poder cuntentare.

Dias, sole, un’oiada
a su coro ch’an in manu
ca lis est tzochende invanu
po unu bìcculu ‘e pane
chi non mancat a su cane,
ca s’in caldu sunt retzidos
in sas domos accudidos
òmines torran cuntentos,
oe e cras chen’istentos
lughe pedin tott’unidos.

Menzione d’onore premiu ‘e poesia Dorgali “Bardia” sett. ediz. 2010