Notte de Jannarju
de Giovanni Moro

Bella s'es, notte, vritta e isteddada
como chi dromin pasidas sas feras,
limpias si sun fattas sas aeras
supra sas domos tuas, Mamujada.

Lughen in artu candidas istellas
in su chelu chi como s'est apertu
e prenana de lughe onzi desertu
ue sas roccas si vestin de prellas.

Drumide in paghe, caros paesanos,
bois chi tantu a longu atzis suffridu:
lassade riposare su sentidu
e de su coro totu sos arcanos.

Sa luna de Jannarju est astragada
e puru est notte limpia e serena.
Irmentigade, o vrades cada pena
ca sa vadde est de lughe imprateada.

Candidos lizos paschen sos anzones;
in su cuile b'est como ispaporju;
no appeddan sos canes de presorju
ca drumminde son puru sos matzones.

Ponidebos accurzu a custu vogu,
omines mannos, chi fizis nimigos,
non pretendezas de dare castigos
a chie tenet como disaogu.

Astros de chelu, daze s'amistade
como chi sezis tantu lugorosos
e si torran momentos oscurosos
o Sant'Antoni, sos males sanade.

Si moen calmos in s'imensidade
sos settes vrades, puru su gurdone,
canta pastore sa tua cantone
como chi andas in sa soledade.

Sas semertosas anda riu riu
Paschende erbuzu candidu che nie,
chentu sonazos sonan pro a tie
pro t'amentare chi ses galu biu.

Abbistala s'arzola de Tatzante
como chissà si mostrar lugorosa
e si in sa tanca naschidl una rosa
donala a chie d'istimad bastante.