Passizadas attonzinas
di Gesuinu Curreli

Bolant biancas nues intro su chelu,
groppadas, a sa sola, in tazos mannos
che innidos sentidos de sos annos
sen’umbra de tristura e sena velu.

Est unu manzanu infustu appena,
cun alenos caentes in campagna,
cantant sos puzones, e in s’intragna
de s’adde longa curret una vena

colore ‘e arantzu fin’a sa muntagna.
Sos cantaros patidos sunt s’ispera,
urtima a morrer cando sa siccagna
affeat trainos tristos in s’ andera.

Attonzu, cantu das respiru e lena,
in custas solitarias passizadas!
Tue faghes sa ’oghe mia serena
pro poder intonare sas cantadas.

Est un’andare infattu ‘e cantilenas,
de disizos, e bellas visiones,
de coladas, presentes passiones,
de bascias vanidades e terrenas.

Gai attraesso binzas e campuras,
e donzi giassu mi basat sa manu
ch’essere re de custu regnu umanu,
peccadore e non santu pro natura.

Si una pessone netta de imposturas
m’imbiat cun manu calda unu saludu,
torrat sa ’oghe a custu coro mudu
e a custos ojos torrant sas luguras.

Sigo a faghe’s camminu e palpitante
intendo donzi sonu, onzi signale
cun s’ arcanu silentziu naturale,
cun sos umidos bentos de levante.

Grascias, attonzu, pro custos istantes,
lassami pasculare in s’ermosura
de sos manzanos tuos sena frittura
a gosos mai godìdos simizantes.