Peleas
de Antonio Piras

Tremulan cuddas fozas delicadas,
a sos bentos airados si che ‘olan,
s’allizoran, s’ingroghin, s’atrobiolan,
si àrridan, si fuin da sa pranta,
ruind’a terra isterren una manta,
sun da ogni passante catigadas.

Curren sas pedras, lestras, troulande
atundadas da frumenes e rios,
iscavadas da abiles butios
e da abbas e bentos consumidas,
mannas, torradas como a frichinidas,
sena ischire a ue sun andande.

Creschen tèteros nessi a pitzinnia,
lìaros, sos suelzos sena male
finas a cantu cuddu maistrale
a pag’a pagu lis drochet s’ischina
e a boltas sa manu assassina
a sa distruzione dat su via.

Serrat s’aera, umbrosa, dogni nue,
baltas bi nd’at e finas bassilotas,
fromas istranzas e fromas connotas,
grogas, biancas, de ogni calidade.
“Ue sezis andande? – mi contade”.
Posca ch’isparin. No’ s’ischit a ue!

Sonat sena frimesa sa compana,
a cando trista, a cando festosa,
a segundu ‘e s’umore lamentosa
o allegra in sos tocos, cun cuntentu,
acumpanzande in dogni mamentu
sos infilistros de sa vida umana.

Peleamos gasie, ingrovinados
in milli bramosias e disizos,
tra ispinas e rosas e fastizos
chi nos mudan sa carre in su caminu.
Cando totu torrad’est a chisinu
migran cuddos disizos disizados.

Totucantu lassamos a un’ala:
annada ‘ona cun annada mala!