Pinséri
di Giovanni Piredda


Aggrunchjàtu (1)
in un gùciu (2) mi ni stòcu,
lu tòccu di lu tèmpu
imbarèndi, (3) chi chìssu
chjòdu fìssu m’ è gagnèndi
calpèndi (4) m’ è la mènti
e lu custàtu.

E cuidàtu (5) mi pìddhu
di pinsàni, si réscu
in càlche vèssu a middhuràni,
disicièndi d’ èsse vìu
puru dumàni, m’ avvòccu
a lu Signóri cun diuziòni. (6)

Prutiziòni li chèltu e salùtu
che pòaru disgraziàtu
in abbandònu;
tòrrami o bàbbu bònu a lu passàtu
simmài’ mmài
a cànd’ àiu lu brìu;
màl vìu e suttammìssu
abà suffrèndi chi lu pinséru
m’ è tarravrinèndi. (7)

E pensu chi la ‘ ita
è come un fiori
chi cànnucchèndi,
pàldi dùgna ‘ alóri,
culóri, pàldi nùscu
e vintinu, pà un distinu
crudéli e sàccru sàntu
m’ avvìcu d’ esse pòstu
ghjà in camìnu, sunnièndi
d’ èsse andèndi a cànpu Sàntu.

(1) = aggranchito ;
(2) = angolo, cantuccio ;
(3) = aspettando ;
(4) = fendendo ;
(5) = apprensione ;
(6) = devozione ;
(7) = assillo, pensiero pungente.

Menzione d’onore alla 37^ edizione del premio letterario Logudoro 15.10.2017