Primu atunzu
de Istèvene Flore


A pustis chi s’istiu ’e sa calura
che l’apo a malapena traessadu
m’assent’in d-una pedra sueradu
in aficos chi torret sa friscura.

Bentos antigos sunt in su disizu
frimmados a disora in domo issoro
comente bramas chi restant in coro
arrennoadas chena contivizu.

Sos puzones a truma sun bolende
artos in chelu liberos in bolos
dissinnende briosos oriolos
pro s’istajone chi si ch’est andende.

A posca mir’atesu in sas aeras
montes de nues tot’afainadas
e disizende bellas proinadas
mi torrant in su coro sas isperas.

Cando su entu nde pesat s’iscutta
tronos e lampos falant traghidende
ticos mannos de abba sun falende
subra sa terra asurid’e assuta.

Sunt fizas de su mar’a chelu abbertu
sas lagrimas trattesas mai cantu
chi tot’in d-unu irbotant in piantu
pro los ponner sos tempos in cussertu.

E bi torrat su cucu a la cantare
cudda mutria chi b’est in sos buscos
e sos fenos infustos lassant nuscos
chi faghent sos umores cambiare

Tando m’assento in su tempus mudadu
che cantadore isterridu in sos cantos
lastimende sos perdidos incantos
de su tempus pressosu ch’est passadu

Est bintradu s’atunzu in vida mia
fatu sas istajones de su ’entu
e deo in retrogadas de ammentu
chirco memòrias ch’apo in galania

Ma sos passos frimmados in s’andanta
ant misteru de su chi non s’est bidu
ne bividu in sas penas ne cumpridu
si pensat sempre bellu, canta canta.

E si fuet pessosa sa rejone
chi in su passare nos lassat s’annada
a sole tardu cand’a s’intrinada
s’urtima lughe torrat a masone.