Chitulana sa mendula s’ischidat
e impresse fiorit e si mudat,
su ’eranu signalat e saludat
puit’in tempus bonu issa cunfidat.

Seberat e luego s’ammadurat,
e intostende colza, bucia e chiu,
’atit bonu, su frutu primadiu,
chi bene si presentat e figurat.

Cun su sole ch’asciutat e l’iscolzat,
como pronta comintzat a falare,
fatu ’e su 'entu o in s’iscutinare
nde falat, tocat terra e s’ispobolzat.

E cun tucaru mele e cun pabassa,
nde faghen cunfeturas, arantzinos,
amaretes, turrone e pabassinos
chi giughen in sas festas passa-passa.

Ma, bi ndat tzeltas chi sun colzirussas
e no atzetan totu s’andamentu,
e in s’alvure sighin cun su ’entu
a bantzigare; tando a totu cussas,

como las colpan cun fuste o cun canna,
e paritzas atùan e cumprenden,
falan e, che sas ateras s’arrenden
a sa sorte ch’an bidu che cundanna.

ateras a su colpu essin fruscende
e atesu che ferin e si pelden,
in mesu ’e ’aldu o fenu si dispelden
opuru in mesu e crastos roddulende.

Comintzan in atunzu a frazigare
e solu babautzos si b’apentan,
o sorighes las visitan e tentan
a bider su chi poden rosigare.

(Romana ‘SS’) Santu Aìne 2006