Sa Nazarena mea
de Leonardo Angelo Berria

Cussos pilos nigheddhos,
chi mannana in regiru,
longos ti alan e mudan sas palas..
Los carigno iscureddhos
e como unu suspiru,
mi escit dae coro a cossas malas.
Coro ca t’amo coro,
ahìte ohi tessoro,
su coro meu gai che-lu alas?
Tue puru tzedenne,
sos pilos loricados ses perdenne.

Chin sa manu tremenne,
oh bella Nazarena,
sos pilos tuos alan perdidores.
Duos coros pranghenne,
derruen sa carena,
custu si vhalet che milli dolores.
Canno los carignavha,
cuntentu mi dassavha,
po tivhe amore ‘e tottu sos amores.
Isco chi t’addolorit,
corazzu coro ca torra vhiorit!

Sa emina la pintat,
li ciondolat sa cara
a cumone la mudat chin s’orcada.
E-a su coro intrat
a su chelu lu nara,
de prus chi ti cherias reparada.
Imbetzes sola sola,
che rundineddha vhola,
a tivhe coro meu irbandonada.
S’ere jutu poderes,
t’erepo dadu tottu su chi cheres.

Ma solu pogherittu
de su podere Suo,
galu bi cherjo credes chi essistit.
Como in sa conca has frittu,
coro meu e tuo,
semper s’unu chin s’ateru s’assistit.
Ammenta oh Flora amada,
chi sempere affranzada,
su reparu so jeo e Isce l’ischit,
su chi ses battallanne,
ortza e corazzu jà ti-l’est mannanne.

E zeo che umanu peccadore,
ti do sa manu, vhida e tott’amore.

Nuoro 30 maggio 2015