Sa passizzada de Tiu Antoni
di Angelo Pinna

Andat, Tiu Antoni, a passu lentu,
faghinde sa serale passizzada,
primma chi sole fattèrat s'intrada
in s'ater'ala de su firmamentu.

Bettad'in palas zughet su cabanu
e sa berritta sa conca li ligat.
Unu entone in su pettus pigat
cun su collu, ricamadu a manu,

biancu, in mesu a su nieddore
de cuss'antiga fiera estimenta
chi de sa carre traet sa lamenta
chenza nde mustrare su dolore.

Tennera s'ischina, ma a istentu
rispondet, istraccu, a su saludu
cun d-unu zinnu 'e sa conca, mudu,
che ch'essèrat in forte turbamentu.

In su pàsidu andare in su caminu,
sa mente ortada a su passadu tottu,
s'isparghet s'ammentu 'e su connottu
in sas venas chi l'istringhen su sinu.

Eccòllu, cand'ancora minoreddu
fit iscurzu e nudu fattu a s'ama,
cun su coro prenu 'e forte brama
de intender una oghe, unu faeddu,

cand'in sa tanca, manna che-i su chelu,
in cumpanzia solu 'e sos puzones,
de babbu e mama sas caras visiones
innanti si paraìan cale anghèlu.

Passat su tempus e-i s'aghianìa,
cun sas lughes suas e ingannos,
Piscanzat sa zanna 'e sos affannos
chi de prusu li faghen cumpanzia.

Non timet neula, mancu temporales,
ne perfidas feras e ne astores,
ne de sos zerros malos sos rigores
de fastizos pro issu fin sinnales.

Posca s'iet sa die chi a s'artare
ch'at zuttu sa durche sua isposa,
in abidu de oro, luminosa
aìat dezisu sa vida de li dare.

Como cussa lughe ch'est tudada,
ma sos isteddos, artos in su chelu,
fin'a tando illebiadu l'an su velu
chi li fit zai segande s'istrada.